De vader van de Zoetermeerse Ilonka woont met zijn 93 jaar nog steeds zelfstandig. Weliswaar met 2 maal per dag thuiszorg en de nodige hulp van Ilonka en haar familie, maar hij redt zich verder redelijk gezien zijn leeftijd. Ilonka heeft een coördinerende rol in dit alles. Iets wat niet meteen als vanzelf liep, dat heeft ze echt moeten leren.
NOG ZELFSTANDIG WONEND
Door een oogaandoening is de vader van Ilonka zo goed als blind en als gevolg van endeldarmkanker een aantal jaar geleden, draagt hij een stoma. Toch kan hij nog best veel. Hij is zelf gaan koken, nadat zijn vrouw 14 jaar geleden kwam te overlijden. En af en toe doet hij nog een klein boodschapje, lopend met z’n rollator. Ondanks dat hij een slechte rug heeft en krom loopt, gaat dat gelukkig nog redelijk.
“Laatst nog, zo vertelt Ilonka, is er een ergotherapeut langs geweest om te beoordelen of hij nog wel veilig op zichzelf kon wonen nu hij bijna niks meer ziet. Dat was gelukkig het geval, en het helpt natuurlijk dat mijn vader geestelijk goed bij is.”
ALLE BALLEN HOOGHOUDEN
Ilonka is van nature een zorgzaam type: “Dat zit gewoon in mij, wat dat betreft ben ik denk ik een kopie van mijn moeder.” Haar vader leunt dan ook het meest op haar. “Als er wat is belt hij mij meestal als eerste. En ik trok in eerste instantie ook alles naar me toe, maar dat werd teveel. Ik wilde alles goed doen en alle ballen tegelijk hoog houden. Dat was vooral in de tijd dat onze 3 kinderen nog wat jonger waren.
Uiteindelijk gaf mijn gezin aan dat het anders moest en dat ik niet alles alleen moet proberen op te pakken. Met mijn zus en broers hebben we destijds een gesprek gehad om dit te bespreken. Inmiddels gaat het nu goed. We hebben een familieapp waarmee we elkaar op de hoogte houden en bespreken we wie wat kan doen.”
STERKE OVERTUIGINGEN
De roots van Ilonka en haar familie liggen in Nederlands-Indië. “Misschien heeft het met onze cultuur te maken, maar mijn vader is heel trots en ook aardig eigenwijs. Hij wil ondanks dat hij kwetsbaar is en lang niet alles zelf kan, toch de dingen op zijn manier doen. Zo wil hij niet dat ik hem help met zijn stomaonderhoud en zelf kan hij het niet vanwege zijn beperkte zicht. Het is een soort combinatie van schaamte en trots. Dat is ook de reden dat hij niet lang van huis huis wil. Hij heeft sterke overtuigingen en als hij iets echt (niet) wil, heeft doordrukken weinig zin. De kunst is om er doorheen te fieren en voldoende flexibiliteit te tonen, dat heb ik inmiddels wel geleerd!”
“De kunst is om er doorheen te fieren”
“Ik maak me niet al te veel zorgen om mijn vader. Dat de thuiszorg 2 maal per dag komt geeft me rust en een vertrouwd gevoel en hij draagt ook een noodarmband. Natuurlijk is hij soms wel eens eenzaam. Maar het tegenstrijdige is dat hij ook niet naar een clubje of iets dergelijks wil. We hadden destijds zelfs een ‘maatje’ voor hem geregeld via Humanitas. Maar uiteindelijk gaat hij dan toch liever zijn eigen weg en zegt dan ‘ik heb dat nooit gedaan, dus waarom zou ik dat nu wel moeten doen?”
COMBINATIE MET WERK
Ilonka doet boodschappen, ruimt op, doet de was voor haar vader en gaat mee naar (dokters)afspraken. Ook verzorgt ze samen met haar man zijn administratie en andere regeltaken. “Hij belt me vaak 2 keer op een dag, ook als ik op m’n werk ben. Daar staat hij niet bij stil. Maar ik vind het niet erg hoor.“ Gelukkig heeft ze ook steun aan haar familie, zodat ze er niet alleen voor staat. Ilonka werkt parttime, de combinatie van de mantelzorgtaken en haar werk is soms lastig, maar ervaart ze zelf niet als zwaar. Ze heeft fijne collega’s die flexibel zijn. Ze weten van de situatie en kunnen bij calamiteiten altijd de zaken voor haar opvangen.