Linda zorgt voor haar oma. Oma woont op een voor de meesten wat onwaarschijnlijke plek, een camping. Zo vreemd is het voor hen echter helemaal niet want de camping is het familiebedrijf dat haar grootouders zo’n 50 jaar geleden zijn begonnen. Daar voelt oma zich thuis en daar wil ze zo lang mogelijk blijven. En gelukkig kan dat ook (nog steeds) met de hulp van Linda en de flexibiliteit die ze in haar werk heeft.
OP DE CAMPING GROOTGEBRACHT
Linda Verschut werd in Gouda geboren, maar bracht haar jeugd grotendeels door op camping Streefland in interview: Linda Verschut Haastrecht. De locatie is al eeuwen in de familie, voorheen als boerenbedrijf en nu dus al heel lang als camping. De familie woonde (en woont) daar in een woonhuis, met de camping er omheen. Opa en oma hadden 5 kinderen, waarvan er 2 zijn blijven hangen, Linda’s moeder en haar oom.
Linda zelf woont in Gouda, maar wel vlakbij de camping, want daar ligt toch haar hart. Ze herinnert zich de natuur, de mensen die kwamen en gingen, het kattenkwaad dat ze daar met haar vriendjes uithaalde. Sinds haar vertrek van de camping, 25 jaar geleden, is ze er altijd als vrijwilliger blijven werken. Haar salaris verdient ze als ziekenverzorgende in de palliatieve zorg.
ALTIJD IN DE BUURT BIJ OMA
Eerder was Linda al mantelzorger voor haar opa, die 2 jaar geleden overleed. Nu zorgt ze voor haar oma van 92 jaar die nog steeds op de camping woont. Ze is dementerend en heeft dag en nacht zorg nodig. Linda heeft het geluk dat ze een deel van de zorg voor haar oma in haar werkuren kan oppikken, maar het grootste gedeelte doet ze onbetaald en met veel toewijding als mantelzorger. Dag en nacht is ze in de buurt en meteen paraat als haar oma haar nodig heeft. Taken als wassen, aankleden, medicijnen geven en eten keren natuurlijk dagelijks terug, maar steeds vaker komt er van alles ‘ongepland’ bij, als oma gaat dwalen of na een ongelukje verschoond moet worden bijvoorbeeld.
DANKBAAR VOOR DE MENSEN OM ZICH HEEN
Gelukkig heeft Linda 1 dag in de week voor zichzelf en neemt haar zoon, die ook op de camping woont het over. Ook haar tante kan af en toe inspringen, wat natuurlijk heel fijn is. Door de unieke situatie waarin Linda zich bevindt is het voor haar oma mogelijk om nog steeds thuis te kunnen blijven, maar ze snapt dat dit voor de meeste mensen niet haalbaar is. Ze is hier erg dankbaar voor, en ook voor alle steun die ze van haar familie en omgeving krijgt. Zonder hen zou het niet vol te houden zijn. Linda heeft het geluk zelfs af en toe een weekendje weg te kunnen en de zorg aan anderen over te laten.
Sinds Linda zelf mantelzorger is, heeft ze immens veel respect gekregen voor de mensen die ook mantelzorger zijn. “Zo knap hoe mensen het volhouden, zeker wanneer je bedenkt dat de zorg soms jaren en jaren kan duren, en dat sommige mensen erg weinig hulp van buitenaf ontvangen.”
MANTELZORGEN IS MOOI, MAAR IS NIET IETS WAAR JE OM VRAAGT
Linda vindt dat het voor mantelzorgers nog steeds veel te moeilijk is om hulp te vinden. Mensen weten niet wat er mogelijk is, of waar ze moeten beginnen. Er is niet bekend wat er in Nederland allemaal kan, zelfs huisartsen zijn vaak helemaal niet of onvoldoende op de hoogte van de ondersteuning die er voor mantelzorgers is. Hier zou het al moeten beginnen, een goede doorverwijzing is zo ontzettend belangrijk.
“Mantelzorger word je, maar het staat op niemands bucketlist”
Ook moet het onderwerp meer bekendheid krijgen. Er zijn nog te veel mensen die niet weten wat mantelzorg is, of zelfs niet weten dat zij zelf mantelzorger zijn. “Mantelzorger word je, maar het staat op niemands bucketlist. Het is mooi dat je het mag doen, maar het is niet waar je om vraagt.” Dit betekent niet dat we er niet met elkaar over moeten praten. Bij meer bekendheid zullen ook meer mensen herkennen wat er aan de hand is. Het is zo fijn als er iemand is die zegt: “Ga maar even weg, ik neem het wel over.’’
BIJGEBLEVEN
Vanuit haar werk als verzorgende in de palliatieve zorg is één iemand in het bijzonder Linda bijgebleven. Dit was een stel waarvan de vrouw 45 was en gediagnosticeerd werd met hersentumoren. Ze hadden 3 kinderen. Opeens word je als echtgenoot dan mantelzorger en ben je blij dat je ergens aan kunt kloppen. Driemaal in de week werden zijn taken voor 6 uur overgenomen, zodat hij kon gaan werken. Je kunt het je bijna niet voorstellen, maar hij was daar zo ontzettend blij mee. Gewoon weer even meedraaien in het normale leven, de rest even van je af laten glijden.